Rozdział 9

Budzik zaczął brzęczeć. Leżałem na podłodze w pokoju. Chyba nie miałem siły dojść do łóżka. Uniosłem głowę do góry. Kac morderca, dał o sobie znać.

Za dużo wczoraj wypiłem i wypaliłem.

Musiałem jednak podnieść się z podłogo i iść do tej cholernej pracy. Przecież byłem umówiony z Meg. Nie wiem czy byłem dziś w stanie biegać, ale nie lubiłem spóźniania się.

*

Podjechałem pod budynek, jej apartament tętnił życiem. Przy wejściu minąłem dwóch młodych mężczyzn i starszą kobietę.

-dzień dobry -odezwała się -pan to pewnie Bartosz.

-tak -odparłem niepewnie

-jestem Jola -uśmiechnęła się do mnie -jestem tu gospodynią

-czy Meg już wstała? -zapytałem

Kobieta spojrzała na mnie zdziwiona. Chyba nikt jej nigdy o to nie pytał.

-śpi -odparła

-to muszę ją obudzić -westchnąłem głośno. Przecież powinna już być gotowa!

Ruszyłem w poszukiwaniu jej sypialni.

Stew powinien mi chyba dać jeszcze rozpiskę pomieszczeń w apartamencie. Kurde, tu można się zgubić!

Najpierw minąłem duży salon. Rozejrzałem się. Wyglądał jakby był wyciągnięty z jakiegoś pisemka dla dekoratorów wnętrz.

Słyszałem cały czas za sobą kroki gosposi. Chyba nie chciała abym się zgubił.

Zatrzymałem się i spojrzałem na nią. Wtedy zrozumiałem, ze to ona musiała ją wtedy znaleźć.

Teraz pilnowała ją jak kwoka swoje pisklęta.

-może pani wracać do swojej pracy -uśmiechnąłem się do niej

-wolę... nie

Podszedłem do niej i wyszeptałem do ucha.

-nie martw się, jest w dobrych rękach. Nic jej już nie grozi, gdy jestem przy niej -posłałem jej swój uśmiech ruszyłem dalej szukać jej sypialni.

Muszę przyznać, że mimo złego początku miałem szczęście. Pierwsze drzwi które otworzyłem okazały się drzwiami do jej sypialni.

Wszedłem do środka i rozejrzałem się. Pokoju była tylko wielka szafa, łoże i mała nocna szafka. W porównaniu z resztą apartamentu, ten pokój wyglądał jakby właściciel dopiero brał się za jego wykończenie.

Najbardziej jednak zdziwiło mnie łoże. Zabudowane, bez żadnych odstających elementów. Nie było nawet gdzie przywiązać kokardki.

I o to właśnie chodziło. Nie było miejsca aby cokolwiek przywiązać.

Teraz widziałem pierwszą oznakę, to co się stało

-cholera! -odwróciłem się w stronę skąd dobiegał głos.

Spod białych drzwi, których prędzej nie widziałem wychodziło światło.

Musiała być w łazience. Usiadłem obok drzwi i czekałem aż wyjdzie.

Spojrzałem na zegarek. Nie lubiłem spóźnialskich. Było już wpół do siódmej!

Wreszcie wyszła. Miała na sobie tylko ręcznik.

-spóźniłaś się -odparłem podnosząc się z podłogi

-O Boże! -złapała się za pierś i oparła o ścianę.

-rozumiem, że będziesz biegać w tym -rzuciłem patrząc wymownie na nią

-kto cię tu wpuścił? -zapytała zakrywając się szczelniej.

-nikt. Teraz to jak decyduję, kto do ciebie wchodzi a kto nie.

-wyjdź -odparła

masz pięć minut -rzuciłem idąc w stronę drzwi. -jeśli nie będziesz gotowa, to pójdziesz w tym co będziesz miała na sobie -zatrzymałem się przy drzwiach -nie lubię spóźnialskich.

Odczekałem siedem minut. Dałem jej dodatkowe dwie minuty. Niech wie, że jestem łaskawy. Wszedłem do pokoju bez pukania. Siedziała na łóżku i zawiązywała buty.

Zacząłem bić jej brawo. Kolejny krok ku lepszemu.

*

Po wepchaniu w nią śniadania ruszyliśmy do biura. Zdążyliśmy na czas.

Od wyjścia przywitała nas uśmiechnięta Morgan.

-witaj Morgan -uśmiechnąłem się

-witaj Bartoszu. Mów mi Antylia

-bardzo mi miło.

Odprowadziłem Meg do jej gabinetu i ruszyłem w stronę dyżurki. Miałem nadzieję zastać tam Stewa.

Na szczęście siedział i czytał gazetę.

-myślę, że pewnego dnia cię zabiję -syknąłem

-też cię witam

-dałeś mi zadanie nie wykonalne -jęknąłem

-przecież to twoja specjalność

Usiadłem obok niego i wypiłem mu całą kawę.

Byłem wykończony psychicznie i fizycznie.

-chcesz mi powiedzieć coś o wczorajszym zajściu? -zapytałem

-myślałem, że ty chcesz mi coś powiedzieć -odparł nie odrywając wzroku od gazety.

-ja? -zapytałem zdziwiony

-przecież dobrze wiemy, że sam się wszystkiego dowiesz -roześmiał się. -ludzie w naszej profesji dzielą się na trzy kategorie : tych co nic nie obchodzi, tych, którym trzeba wszystko tłumaczyć tych, którzy sami się wszystkiego dowiadują. -przerwał -dobrze wiemy do której kategorii należysz.

Spojrzałem na niego zdziwiony. Zatrudnił mnie wiedząc, że i tak wygrzebię wszystkie brudy spod ziemi.

-dlaczego? -zapytałem

-bo wiem, że wtedy będzie dobrze chroniona.

-Stew...

-to czego się dowiedziałeś? -zapytał

-wszystkiego -odparłem

-więc nie muszę ci nic już tłumaczyć

-chyba

-więc wracajmy do pracy -uśmiechnął się.

Już chciałem powiedzieć mu co o tym wszystkim myślę, gdy zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu ukazało mi się „Ben”. Odebrałem

-Ben...

-załatwiłem ci widzenie

-kiedy

-na dziś -rzucił

-tak szybko?

-od tego się ma przyjaciół, Lou...

-dzięki...