Rozdział 9

Rozdział 9

Wstałam rano w dobrym humorze, mogłam przenosić góry i rąbać drewno.

Szybko zjadłam śniadanie i ruszyłam do pracy. To będzie dobry dzień... to musi być najcudowniejszy dzień. Wtedy zobaczyłam siedzącego za moim biurkiem Bartka. Wiedziałam, że już skończył się mój dobry dzień.

-co moja siostra tu robi? -zapytał

-też bardzo się cieszę, że cię widzę -odparłam.

-pytałem co moja siostra tu robi -ponowił pytanie, gdy nie uzyskał odpowiedzi podszedł do mnie. Stanął tak blisko, że stykaliśmy się nosami. Oparł czoło o moją głowę.

-pytałem o coś...

-pracuje -wyszeptałam

-nie możesz dać sobie spokoju? -zapytał

-z czym? -odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

Bartek spojrzał na mnie i przymrużył oczy, później jakby nigdy nic dotknął serduszka wiszącego między moimi piersiami. Miałam wrażenie, że przestałam oddychać.

Ciepło jego palców rozgrzało całe moje ciało. Gdzieś w podbrzuszu poczułam palący ogień.

Myślałam, że jeśli on nie zabierze swoich palców z mojego ciała to spłonę od środka.

On jednak nie miał zamiaru tego zrobić, zrobiłam dwa kroki do tyłu, co spowodowało, że uwolniłam się od jego dotyku. Spojrzał na mnie z wysoko uniesionymi brwiami.

-po co przyszedłeś? -zapytałam wreszcie

-porozmawiać -odparł

-doprawdy? -zapytałam składając ręce na piersi.

-Stew poprosił mnie o pomoc -dodał.

Otworzyłam szeroko usta, ale nie mogłam wydać z siebie żadnego dźwięku.

-musiał, gdzieś dziś wyjść, a nie było nikogo kto by go zastąpił.

-i ty masz dziś chodzić za mną? -zapytałam

-nie za tobą, a z tobą -odparł z uśmiechem.

-wyjdź -rzuciłam szybko. Nie podobało mi się jednak to, że się nie odzywał.

-słucham? -zapytał

-masz stąd wyjść -powtórzyłam

-nie rozumiem...

-masz się stąd wynosić. Tam są drzwi -wskazałam ręką drzwi

-wyrzucasz mnie? -zapytał z uśmiechem

-ja? -zapytałam z miną niewiniątka -nie, ale to jest moje biuro, więc mas stąd wyjść.

-mam cię pilnować, więc...

-więc możesz mnie pilnować za drzwiami -otworzyłam drzwi i pokazałam mu, że ma wyjść.

*

Nie mogłam się skupić na pracy wiedząc, że gdzieś tam za drzwiami jest Bartek.

Będę miała do pogadania z Sebastianem co do wyręczania się Bartkiem. Wszystko dziś szło tak jak nie powinno.

Internet padł w biurze, wszystko poszło w cholerę. Mila była smutna, bo Bartek łaził za nią i marudził.

A ja musiałam przyjąć do wiadomości, że Pan Bartosz będzie wszędzie za mną łaził.

10 minut przed zamknięciem pojawił się w moim biurze z kanapką w ręku. Mój żołądek dał mi do zrozumienia, że dziś nic jeszcze nie jadłam.

-chcesz umrzeć z głodu? -zapytał mnie

-oczywiście, przynajmniej nie będziesz musiała cie widzieć -powiedziałam pakując swoje rzeczy do torby.

-co z tobą, Meg? -zapytał uderzając w moje biurko pięścią.

-mogłabym o to samo ciebie zapytać -odparłam i wzięłam się za układanie dokumentów na biurku.

-chodzi ci o to co powiedziałem? -zapytał. Nie zareagowałam, nie miałam ochoty na dyskusje z nim.

Wzięłam swoją torebkę i ruszyłam do drzwi. Bartek złapał mnie za ramię, jego palce wbiły mi się w ramię. Poczułam lekki ból.

-Bartek to boli -powiedziałam

-ma boleć -odparł, a mnie o mało nie zabrakło powietrza. Wiele razy to słyszałam z pewnych ust.

Złapałam się ściany, obok której stałam. Wizja zemdlenia była bardzo bliska. Po tylu latach dalej tak samo reagowałam na wspomnienia...

-Meg, przepraszam... -delikatny głos przywrócił mnie do życia. Znowu zaczęłam oddychać -usiądź.

Posadził mnie na krześle, które stało obok. Bartek przykucnął obok mnie. Nasze spojrzenia się zetknęły. Nagle czas się zatrzymał, świat przestał istnieć. Był tylko on!!

***********

zapraszam również na:

http://www.wattpad.com/myworks/42181937-call-me-julia-hs

**********

Kontakt:

yasma@interia.pl