Rozdział 3

Wstając z łóżka wiedziałem, że coś się świeci. Czułem się cały spięty.

Nawet dobrze nie zdążyłem się ubrać, a mój telefon zadzwonił

-Tomlinson

-Anna Vendrel z ośrodka odwykowego św. Andrzeja. Rozmawiam z Bartoszem Tomlinson?

-tak, słucham

-chcę poinformować, że pańska narzeczona uciekła z ośrodka -powiedziała

zagotowałem się. Miałem ochotę coś rozwalić. Jakim cudem mogła uciec z tak ściśle pilnowanego ośrodka?!

-jak to uciekła? -zapytałem

-ukradła klucz, zawiadomiliśmy już policję.

-policję?! -zapytałem zdziwiony -jak to policję?

-pańska narzeczona była pod wpływem silnych środków. Proszę przyjechać, a dowie się pan więcej.

Uderzyłem telefonem o blat szafki. Wszystkiego bym się spodziewał, ale nie tego. Coraz bardziej żałowałem, że nie wróciłem do wojska. To była jakaś paranoja!

-jak cię znajdę to cię zabiję -rzuciłem do zdjęcia które stało na komodzie.

Przebrałem się i zeszedłem na dół. Dziś zamiast biegać musiałem wybrać się do ośrodka.

-Bartek -usłyszałem głos mamy

-tak mamo

-coś się stało? -zapytała, bacznie mi się przyglądała.

-Daga uciekła -szepnąłem zrezygnowany

-jak uciekła? -zapytała

-jadę się właśnie dowiedzieć -odparłem.

Wziąłem kluczę z skrzynki na klucze. Odwróciłem się jeszcze w drzwiach.

-jakby tu się zjawiła, toją zamknij nawet w szafie

-dobrze -odparła cicho.

Wsiadłem do auta i mocno zacisnąłem dłonie na kierownicy po chwili jednak zacząłem walić o nią pięściami. Coraz bardziej zaczynał ogarniać mnie gniew. Dlaczego nic nie układało się jak powinno?

Dojechałem do ośrodka. Przy wejściu czekała mnie niespodzianka.

-Daga -powiedziałem. Dziewczyna podniosła na mnie wzrok. Wyglądała okropnie.

-Panie Tomlinson -odwróciłem się w stronę skąd dochodził głos.

-doktorze -odparłem

-proszę do mojego gabinetu -powiedział.

Posłałem Dadze gniewne spojrzenie. Dziewczyna zaczęła się śmiać mi w twarz. Nie mogłem da się sprowokować.

-zaraz wracam -rzuciłem i ruszyłem za lekarzem.

Wszedłem do małego pomieszczenia. Nie, to nie było małe pomieszczenie, po prostu szafy odbierały mu powierzchni.

-proszę usiąść -wskazał mi miejsce.

-coś się stało.

-pańska narzeczona uciekła z ośrodka. Pobiła jedna z pielęgniarek i ukradła klucze -tłumaczył

-o Boże -wyrwało mi się.

-wezwaliśmy policję, ale tylko dlatego, aby ją znaleźć.

Wypuściłem powietrze z ust. Już myślałem, że będę musiał świecić oczami przed policją. Nie lubiłem tego.

-pańska narzeczona była pod wpływem silnych środków.

-słucham?!

-Pani Cloney, od paru dni miała napady lęku. Psychiatra przepisał jej jakieś środki.

Potarłem czoło dłonią. Nie wiedziałem co mam powiedzieć. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że będą tu ja szpikować jakimiś środkami. Przecież ona była narkomanką!!!!

-uprzedzę pana pytanie. To nie przez te środki. Pielęgniarkę, którą pobiła, miała również dostęp do leków.

-no pięknie. I co teraz? -zapytałem

-nie możemy jej tu zatrzymać -odparł

-co ja mam teraz z nią zrobić? -zapytałem

-o to nich pan się nie martwi. Zgłosiłem panią Cloney do ośrodka o wysokim rygorze. Przyjmą ją w przyszłym tygodniu.

-dziękuję -wyszeptałem.

Jechaliśmy do domu w milczeniu. Nie miałem nawet ochoty na nią patrzeć, a co dopiero rozmawiać.

Powonieniem ją wysadzić byle gdzie i kazać się wynosić z mojego życia, ale przecież nie powinienem się poddawać.

W domu czekała na nas moja mama. Była bardzo zdenerwowana. Martwiła się tym wszystkim.

-gdzie ty byłaś? -zapytała podjeżdżając do Dagi.

-tam gdzie was nie było -odparła i lekko się zatoczyła.

-nic nie powiesz? -zapytała mama patrząc na mnie.

-nie mam jej nic do powiedzenia, mamo -odparłem

-to na pewno -odparła Daga ze śmiechem -mam takiego cipowatego faceta.

Spojrzałem na nią.

-tak, jesteś beznadziejny!!!